این روزها جنبش سبز حال و هوای غریبی دارد
پس از مدتها سکوت و خون دل خوردن
و پس از مدید زمانی سکوت و دم بر نیاوردن
پس از گذشت یک دو سالی از شهادت برادران و خواهرانمان
و نا امیدی از اینکه روزی خونهای به ناحق ریخته شده شان به بار نشیند
آری، باز دوباره هوای امید و زنده بودن در کالبدمان دمیده شد
اینبار هر چند به زیادی گدشته نبودیم
اما باز هم آمدیم و نفرت خودمان را از دیکتاتورهایی که به ناحق بر ما حکم میرانند فریاد زدیم
اما آنچه که من در اینجا میخواهم بگویم
حقیقتی است که از تجربه این دو سال و حوادثی که گذشته است به آن رسیده هم
دوستان من
بیایید از تجربه موفق مردم مصر و تونس یاد بگیریم
بیایید درسی را که بیانیه جاهلانه اخیر جبهه مشارکت به ما میدهد را یاد بگیریم
بیایید دیگر به دنبال حداقل ها نباشیم و اهدافمان را درست تعیین کنیم
واقعیت این است که ما در این راه سخت و پرمخاطره، باید خودمان نقش رهبری را بدست بگیریم
واقعا میرحسین موسوی با چه زبانی باید اینرا به ما بگوید تا ما بفهمیم
به نظر من این تصمیم بسیار عاقلانه او بوده است که نخواسته رهبری جنبش را قبول کند
اینگونه جنبش سبز منوط به حضور فرد خاصی نیست
اینگونه جنبش سبز را نمیتوان با به زندان انداختن یک نفر متوقف کرد
اینگونه جنبش سبز تک صدایی نخواهد شد، به انحراف کشیده نخواهد شد، و متکثر باقی خواهد ماند
این درسی است که باید به سرعت فرا بگیریم
بار مسوولیتی این چنین را نه میشود و نه درست است که به گردن یک نفر انداخت
هر یک از ما باید در حد توان خود مسوولیت قبول کند
اینگونه جنبش با هزینه بسیار کمتری برای تک تک افراد پیش خواهد رفت
همین الان در شرایطی هستیم که موسوی و رهنورد در حبس خانگی هستند و نمیتوانند نقش رهبری را ادامه دهند
آیا باید متوقف شویم؟
چرا برای تظاهرات بعدی خودمان برنامه ای نداشته باشیم؟
چرا در روز هفت شهدای 25 بهمن دوباره گرد هم نیاییم؟ میتوانیم همگی در دانشگاه تهران جمع شویم و دوباره اعتراض خود را نشان دهیم
واقعیت این است که اگر این روزهای مهم و حساس را از دست دهیم، شاید به زودی شاهد روزی باشیم که رهبران فعلی جنبش در زندان باشند و کسی نماند که جرات فریادی داشته باشد و ما بمانیم و حسرت این روزها
به یاد شهدای 25 بهمن که ایستاده مردند و خفت این همه ظلم و ستم را برنتابیدند
